Tworzenie kopii zapasowych plików umożliwia ich odzyskanie w razie potrzeby. Ale kiedy warto tworzyć kopie zapasowe? Jak często powinno się je robić? Czy konieczne jest wykonywanie kopii codziennie? Przedstawiamy strategie tworzenia kopii zapasowych, skupiając się na schemacie FIFO oraz GFS. Warto również wspomnieć, że wśród usług Markazhil znajduje się doradztwo dotyczące planowania backupu oraz usługi konfiguracji i obsługiwania backupów.
Strategie tworzenia kopii zapasowych – zacznij od końca
Intuicyjnie, wielu z nas chciałoby przechowywać jak najwięcej kopii zapasowych. Jednak szybko napotkamy na ograniczenia związane z dostępną przestrzenią magazynu danych.
Aby określić liczbę potrzebnych kopii oraz częstotliwość ich wykonywania, warto zacząć od zdefiniowania wyjściowej sytuacji, odpowiadając na kilka pytań:
- Jaki jest rozmiar magazynu danych, gdzie kopie będą przechowywane?
- Jakie dane chcesz zabezpieczyć? Z ilu urządzeń? Pojedyncze pliki czy całe systemy?
- Jaki jest rozmiar tych danych?
Następnie:
- Czy na pewno magazyn jest wystarczająco pojemny?
Należy znaleźć kompromis pomiędzy „zabezpieczeniem wszystkiego” a „byciem wystarczająco zabezpieczonym”. Sposób postępowania powinien wynikać z sytuacji, w której konieczne będzie przywrócenie danych.
Ograniczenie liczby kopii
Wykonanie każdej kopii zapasowej zajmuje czas, obciąża sieć i urządzenie, z którego dane są zabezpieczane. Dobrym podejściem jest ograniczenie liczby kopii.
Kiedy wiesz, co chcesz zabezpieczyć i potrafisz określić potencjalne scenariusze, działanie staje się o wiele łatwiejsze.
Przykładowe scenariusze:
- Błąd oprogramowania usunął potrzebne wpisy z bazy danych. Chcesz przywrócić wersję bazy sprzed awarii. Zauważyłeś ją po 5 dniach, więc kopia musi być przynajmniej 6 dniowa.
- Użytkownik usunął katalog z lokalizacji współdzielonej, a inni użytkownicy go potrzebują. Chcesz przywrócić ostatnią wersję plików.
- Dysk serwera pocztowego uległ awarii. Chcesz przywrócić cały system, nawet sprzed kilku miesięcy, ponieważ masz osobno zabezpieczoną kopię Exchange’a, którą wykonujesz codziennie.
- Musisz szybko przygotować stanowisko pracy dla nowego pracownika. Chcesz szybko przywrócić obraz maszyny po świeżej instalacji systemu, ale na inne urządzenie.
- Ransomware zaszyfrował dyski kilku maszyn. Chcesz odtworzyć systemy i pliki użytkowników.
Ogólnie, warto kierować się podejściem, że kopie najważniejszych elementów systemu (np. baz danych) należy wykonywać przynajmniej raz dziennie, a te mniej ważne można realizować w większych odstępach czasu (np. obraz dysku serwera raz w tygodniu).
Schemat FIFO
Najprostszym schematem rotacji kopii jest FIFO, czyli First-in-First-out. Opiera się na tworzeniu kopii przyrostowych na przemian z kopiami pełnymi co określoną liczbę wersji. Przechowujesz tylko ostatnie X-kopii, a te najstarsze są usuwane. Same założenia tego schematu nie określają jednak, jak często takie kopie są wykonywane.
W przypadku kopii przyrostowych, liczba kopii X może być powiększona o kilka, które są niezbędne do zachowania pełnego łańcucha przyrostów. Dzięki temu unikniesz sytuacji, że po wykonaniu kopii pełnej, stracisz najstarszą i zależne od niej kopie będą niemożliwe do przywrócenia.
Zalety:
- Łatwa implementacja
- Kopie mogą być przechowywane przez bardzo długi czas przy zachowaniu dokładności co do konkretnego dnia czy godziny
Wady:
- Im dłuższy okres przechowywania kopii, tym więcej miejsca potrzebne w magazynie
Schemat GFS
Podejście Grandfather – Father – Son (czyli: Dziadek – Ojciec – Syn) pozwala na zarządzanie kopiami w długiej perspektywie czasu.
Administrator osobno definiuje, jak długo będzie przechowywał kopie pełne, różnicowe i przyrostowe. Jest to schemat tworzenia kopii zapasowych, który łączy te wszystkie trzy typy kopii w jednym łańcuchu. Kopia Grandfather stanowi pełny backup danych, wykonywana raz w miesiącu, przechowywana przez 12 miesięcy. Na koniec każdego tygodnia wykonywana jest kopia różnicowa (Father), która będzie przechowywana przez miesiąc od momentu jej utworzenia. W cyklu dziennym wykonywane są kopie przyrostowe (Son).
Zalety takiego podejścia to maksymalna liczba wersji, które należy skonsolidować w pełną wersję plików, wynosząca 1 kopia pełna, 1 kopia różnicowa i 6 kopii przyrostowych. Dzięki temu kopie można przywrócić stosunkowo szybko, jednocześnie zachowując odległe kopie i oszczędzając miejsce w magazynie danych.
Zalety:
- Długi okres przechowywania kopii
- Oszczędność miejsca w magazynie
- Szybsze przywracanie – w najgorszym scenariuszu odtwarzane jest maksymalnie 7 wersji
Wady:
- Sztywne ramy odstępów czasowych tworzenia kopii
Podręcznikowe podejście do kopii GFS ma sztywno ustalone ramy czasowe kopii – ich wykonywania i przechowywania. Obecnie producenci rozwiązań do tworzenia kopii zapasowych udostępniają narzędzia, które pozwalają na bardziej elastyczne zarządzanie kopiami, pozwalając na tworzenie indywidualnych zasad tworzenia i przechowywania kopii w oparciu o schemat GFS.
Strategie tworzenia kopii zapasowych – czas decyzji
Który schemat jest lepszy? Nie ma jednoznacznej odpowiedzi na to pytanie. W pewnych sytuacjach sprawdzi się FIFO, w innych GFS. Strategie tworzenia kopii zapasowych muszą uwzględniać kluczowe potrzeby i oczekiwania organizacji w kontekście zabezpieczania danych.
Dla kopii zapasowych, które potrzebujesz przechowywać zaledwie kilka dni, lepszym wyborem będzie FIFO. W ten sposób zaoszczędzisz wiele miejsca w magazynie danych. Jeżeli bardziej zależy Ci na odtwarzaniu danych co do dokładnego dnia niż przestrzeni na magazynie, możesz wykorzystać kopie FIFO o długim czasie retencji. GFS sprawdzi się w przypadku przechowywania kopii przez dłuższe okresy czasu.
Warto także pamiętać, że nasza firma Markazhil oferuje doradztwo dotyczące planowania backupu oraz usługi konfiguracji i obsługiwania backupów. Wykorzystanie usługi może ułatwić i usprawnić proces tworzenia kopii zapasowych, dostosowując go do indywidualnych potrzeb organizacji.
